Κατράκης, Πότης

(Δαιμονιά Λακωνίας 1930 –). Δικηγόρος και λογοτέχνης. Σπούδασε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος στον Πειραιά, ενώ ασχολήθηκε και με την πολιτική. Το 1974 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος και αντιπρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Πειραιά. Παράλληλα ανέπτυξε αξιόλογο λογοτεχνικό έργο. Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια, θεατρικά, ποιήματα κ.ά. Στα έργα του συγκαταλέγονται τα μυθιστορήματα Ο επίορκος (1966), Αυτοί που δεν γυρίζουν (1970), Άνεμοι βίας (1973), Οδοιπόρος της νύχτας (1984), Απατηλοί παράδεισοι (1999)· τα διηγήματα Κραυγές ζωής (1975), Ο σκάρτος (1976), Γυμνός στοχιόνι (1978)· τα δοκίμια Προβλήματα στην ποίηση (1982), Ποιοτικά κριτήρια στην αξιολόγηση της ποίησης (1992), Υπαρξιακή αναζήτηση (1999)· τα θεατρικά Στη χώρα του ήλιου (1977), Θερμοπύλες (1986), Διακοπές στην Ικαρία (1986), Απρόσκλητος επισκέπτης (1987), Οι άπληστοι (1977), Ευρυδίκη (1987), Η γλωσσού (1988), Ζητείται ηλίθιος (1990), Το μπέρδεμα (1992) κ.ά.· και τις ποιητικές συλλογές Μάντεψε (1976), Τα γκέμια (1977), Λυρικά (1980), Αποκάλυψη (1981), Αττικός Ουρανός (1983), Εικονοστάσιο (1985), Ερημίτης στον Άθω (1985), Ελάτε (1987), Αντιγόνη (1988), Ερωτικά (1990), Εθνικοί παλμοί (1994), Η Ελπίδα ζει (1997), Μυστικές φωνές (1999), Το ποτάμι της μοίρας (2000), Κίτρινα φανάρια (2000), Το τραγούδι της θάλασσας (2000) κ.ά. Έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων τα βραβεία Φιλολογικής Στέγης Πειραιά, Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων κ.ά.